Net zoals eergisteren nemen we ons ontbijt op de kamer, wat ervoor zorgt dat we goed op tijd kunnen vertrekken voor het overbruggen van de langste afstand van deze vakantie, zo'n 500 km. Qua rijtijd is dat in de VS niet echt ver, en al helemaal niet in deze regio waar er nauwelijks verkeer is, maar we hebben onderweg ook weer heel wat gepland.
Bovendien rijden we langs de schitterende UT-95. Die staat bij zowat iedereen die ooit in de regio geweest is, in de top-3 van mooiste wegen in het Zuidwesten, samen met de UT-12 en de UT-24, twee wegen die we de voorbije dagen ook al gereden hebben.
Om 9 u vertrekken we richting Page, Arizona.
Onze eerste halte is bij Little Egypt, een klein gebied aan die te vergelijken valt met Goblin Valley State Park. Het is er echter veel rustiger, ook al omdat het geen State Park is, en dus gewoon vrij te bezoeken is. Er liggen ook geen wandelpaden zodat men er overal kan rondlopen op zoek naar mooie hoodoos en bizarre rotsvormen. De Henry Mountains zorgen voor nog wat extra pigment.
De grootste hoodoo van het gebied is The Torch.
Niettegenstaande het wel een mooi gebied is, blijven we hier maar een uurtje. We hebben immers nog heel wat te doen vandaag.
Onze volgende bestemming: Hog Springs Rest Area, waar we een korte hike doen in de canyon. Eigenlijk kan je helemaal door lopen tot bij kleine watervalletjes, maar we vonden het niet echt de moeite om echt ver te lopen. Van een riviertje was nauwelijks sprake omdat het helemaal overwoekerd was met grote planten, waardoor we ons soms echt een weg moesten banen langs een nauwelijks zichtbaar pad.
We rijden dan ook vrij snel door naar Hite Overlook. Hier hebben we een mooi uitzicht over het zuiden van Utah en het noorden van Arizona. Het is ook het punt waar de Colorado uitmondt in Lake Powell.
We verlaten de UT-95 en rijden zuidwaarts via de UT-261. Na zowat 25 km slaan we een 6 km lange onverharde weg in naar het uitzichtpunt Muley Point.
Van hieruit hebben we een onbelemmerd uitzicht over de Henry Mountains, Navajo Mountain en in de verte zelfs de typische rotsen van Monument Valley.
We rijden iets terug om onze lunch te nemen op het uitzichtpunt van waar we de Goosenecks van de San Juan River zien liggen.
Anna, Lianne en Nicole genietend van het uitzicht.
Caroline kan nog net op tijd een of andere regendans vastleggen tussen Leen en Steven...
Helemaal beneden ligt de Johns Canyon Road, de dirt road die we eerder nog reden (4 april 2013).
Leen geeft mij op een wel heel merkwaardige manier mijn camera aan...
We rijden terug naar de verharde UT-261, die even verandert in 5 km gravel en die hier de Moki Dugway noemt. We dalen hier via enkele haarspeldbochten zo'n 340 meter met een gemiddeld hellingspercentage van 10%.
De Moki Dugway werd in 1958 aangelegd en diende om uranium te transporteren van nabijgelegen uraniummijnen. De uitzichten zijn er spectaculair.
Monument Valley staat dit jaar niet op het programma, maar dan is Valley of the Gods een goed alternatief. Men ziet er gelijkaardige rotsen, maar het is er veel rustiger dan bij zijn grote broer en er hoeft ook geen toegangsgeld betaald te worden.
We komen nu bij Mexican Hat vanwaar we een heel mooi uitzicht hebben op de Raplee Ridge, bijzonder mooi gekleurde rotsen in bijzondere vormen en lijnen.
En uiteraard ook nog een korte stop bij de sombrero zelf, de rots waaraan Mexican Hat zijn naam te danken heeft.
We gaan dit jaar dan wel niet naar Monument Valley, maar uiteraard stoppen we wel bij Forrest Gump Point van waar we de iconische skyline van Monument Valley vastleggen.
We winnen vandaag gelukkig een uur, want het is al 19 u als we in het hotel aankomen.
We gaan lekker eten in het steakhouse direct naast het hotel.
Morgen geen blogupdate want dan slapen we "ergens" bij Lake Powell en daar is uiteraard geen internet...
Het weer: staalblauwe lucht bij 25°C
Bovendien rijden we langs de schitterende UT-95. Die staat bij zowat iedereen die ooit in de regio geweest is, in de top-3 van mooiste wegen in het Zuidwesten, samen met de UT-12 en de UT-24, twee wegen die we de voorbije dagen ook al gereden hebben.
Om 9 u vertrekken we richting Page, Arizona.
Onze eerste halte is bij Little Egypt, een klein gebied aan die te vergelijken valt met Goblin Valley State Park. Het is er echter veel rustiger, ook al omdat het geen State Park is, en dus gewoon vrij te bezoeken is. Er liggen ook geen wandelpaden zodat men er overal kan rondlopen op zoek naar mooie hoodoos en bizarre rotsvormen. De Henry Mountains zorgen voor nog wat extra pigment.
De grootste hoodoo van het gebied is The Torch.
Niettegenstaande het wel een mooi gebied is, blijven we hier maar een uurtje. We hebben immers nog heel wat te doen vandaag.
Onze volgende bestemming: Hog Springs Rest Area, waar we een korte hike doen in de canyon. Eigenlijk kan je helemaal door lopen tot bij kleine watervalletjes, maar we vonden het niet echt de moeite om echt ver te lopen. Van een riviertje was nauwelijks sprake omdat het helemaal overwoekerd was met grote planten, waardoor we ons soms echt een weg moesten banen langs een nauwelijks zichtbaar pad.
We rijden dan ook vrij snel door naar Hite Overlook. Hier hebben we een mooi uitzicht over het zuiden van Utah en het noorden van Arizona. Het is ook het punt waar de Colorado uitmondt in Lake Powell.
We verlaten de UT-95 en rijden zuidwaarts via de UT-261. Na zowat 25 km slaan we een 6 km lange onverharde weg in naar het uitzichtpunt Muley Point.
Van hieruit hebben we een onbelemmerd uitzicht over de Henry Mountains, Navajo Mountain en in de verte zelfs de typische rotsen van Monument Valley.
We rijden iets terug om onze lunch te nemen op het uitzichtpunt van waar we de Goosenecks van de San Juan River zien liggen.
Anna, Lianne en Nicole genietend van het uitzicht.
Caroline kan nog net op tijd een of andere regendans vastleggen tussen Leen en Steven...
Helemaal beneden ligt de Johns Canyon Road, de dirt road die we eerder nog reden (4 april 2013).
Leen geeft mij op een wel heel merkwaardige manier mijn camera aan...
We rijden terug naar de verharde UT-261, die even verandert in 5 km gravel en die hier de Moki Dugway noemt. We dalen hier via enkele haarspeldbochten zo'n 340 meter met een gemiddeld hellingspercentage van 10%.
De Moki Dugway werd in 1958 aangelegd en diende om uranium te transporteren van nabijgelegen uraniummijnen. De uitzichten zijn er spectaculair.
Monument Valley staat dit jaar niet op het programma, maar dan is Valley of the Gods een goed alternatief. Men ziet er gelijkaardige rotsen, maar het is er veel rustiger dan bij zijn grote broer en er hoeft ook geen toegangsgeld betaald te worden.
We komen nu bij Mexican Hat vanwaar we een heel mooi uitzicht hebben op de Raplee Ridge, bijzonder mooi gekleurde rotsen in bijzondere vormen en lijnen.
En uiteraard ook nog een korte stop bij de sombrero zelf, de rots waaraan Mexican Hat zijn naam te danken heeft.
We gaan dit jaar dan wel niet naar Monument Valley, maar uiteraard stoppen we wel bij Forrest Gump Point van waar we de iconische skyline van Monument Valley vastleggen.
We winnen vandaag gelukkig een uur, want het is al 19 u als we in het hotel aankomen.
We gaan lekker eten in het steakhouse direct naast het hotel.
Het weer: staalblauwe lucht bij 25°C
Overnachting in Best Western View at Lake Powell
Geen opmerkingen:
Een reactie posten